Mamma & Vincent

Duggvått gras og blå himmel,
ikkje noko problem å levera
ein morgonfrisk toåring
i barnehagen når
bestekameraten står i døra og ventar.  

Det vesle ansiktet til Vincent
som lyser opp når han ser han,
engasjert gestikulering og
lange setningar,
bamsen skal visast fram.

Spring til garderobeplassen,  
sit side om side,
pratar ivrig medan
mamma tek av sko og genser,
og før eg får sukk for meg
har dei sprunge full fart
inn på avdelinga.  

Når eg kjem inn
har han nesten ikkje tid
til å snu seg og sei hadet,
klem blir det vertfall ikkje,
dei bygger lange tog
som skal på eventyr i fjerne fantasiland,
seinare skal dei kanskje
ut på sykkel,
Vincent på lasteplanet,
bestekameraten styrer.

Mammahjarta 
dobbelthoppar
av rein glede. 

Sånn her har Vincent og eg det om morgonen. 
Først ligg me lenge i senga og kosar, tullar og pratar - før me står opp og leikar med dyra. Helst i pysjen.
Så bygger me stall til hestane, slott, togbanar, bruer og lever oss inn i nye eventyr om elefantbebien som ikkje fin mammaen sin og må spørr alle dei andre dyra om dei er den rette.  ♥

 

Åhh, i går lærte Vincent navna til mammaen og pappaen sin. Det er så himla fint at han er blitt så stor, og samtalen gjekk omtrent sånn:

 

"Vincent, ka hette pappaen din?"
"Chrissti!"
"Ja! Christian. Ka hette mammaen din, då?"
"Silli." 
"Heilt rett vennen, mamma hette Silje. Og ka hette du, då?"
"Itte."  ♥

 



Noko av det beste med å vera mamma er dei små, gyldne augneblikka ein kan låsa inst inne i hjarteromma. Alle dei små uttrykka, faktene, orda, tinga han likar som er typiske for akkurat no og som er med på å forme og utvikle den vesle personen. Alt lagrar seg djupt inne i hjartearkivet til mammaen, og eg er utruleg glad for å ha ein blogg (og tjue notatbøker) til å fryse fast tida i, ho går så uendeleg fort. 

 

For eksempel er Pingu den store helten på YouTube for tida. Her er ein liten snutt eg foreviga ved kveldsmaten her om dagen då denne snutten rulla over sølveplet. Hjerteknusar, elsk, verdas finaste latter.  

 

 

 

 

Åhh, ein liten flik av hjarta mitt brista i ettermiddag.

Nesten på impuls bestemte me oss for å klyppa ordentlig guttesveis på Vincent i dag, og då frisøren klypte dei fyrste, lange lokkane, var blikket til mammaen vemodig og tårevått. Verdas nydelegaste babyhår!

 

Eigentleg var det på høg tid med ein aldri så liten hårstuss - Vincent har aldri klypt anna enn lugg og "sidehår" sidan det er himla fint med små sjarmørar med halvlangt hår med fall. Men - det er lite praktisk for ein toåring å måtte dytte vekk hår som fell i augene heile tida - så lokkane fekk bein å gå på.

 

Det vart ein heilt ny herremann som hoppa ned frå frisørstolen og erklærte seg sjølv for " 'edig!". Heldigvis vart han superfornøyd og fortalte til alle han møtte at han hadde "tløppt" seg og tok seg til det nyfriserte håret. Det blir stas å visa seg fram i barnehagen i morgon!

 

Før og etter

 

Vincent er så kjekk for tida, ordforrådet hans er blitt stort nok til at me kan føra ein liten samtale. I dag kom han dessutan med sitt lengste ord hittil - bursdag. Hjarta mitt held sjølvsagt på å sprenga av stolthet kvar gong me fører ein liten samtale - som i kveld. Han stod og var totalt oppslukt av bøkene sine, spesielt ei bok der det er forenkla svart/kvitt illustrasjonar av ulike dyr. Deriblant ein tiger.

 

"Mamma? Mamma! Øøørh!" (lagar djupe brummelydar)

"Sjå der du! E' da ein tiger?"

"Nei. Pus."

"Nei, Vincent, da e' ein tiger."

"Nei, nei! Pus!"

"Javel. Er da ein pus, Vincent?"

"Jah!" (nikkar djupt)

Første januar, første dagen i eit nytt år.

For nøyaktig eitt år sidan låg eg på eit rosa rom på Haugesund sjukehus, med tusen millionar sommarfuglar flaksande i magen mens Christian og eg skreiv lister over kven som måtte sendast melding til og kven som måtte ringast når mirakelet var faktum. Eg hugsar dagen som det var i går, frå start til slutt.
I år, derimot, har eg brukt kvelden på å bake muffins med blå glasur og sjokoladekake med non stop. I morgon har me nemlig ein 1-åring i hus! Ein liten, vilter 1-åring som springer rundt omkring. Har det virkelig gått eitt år?!

Vincent har blitt så stor! Dei siste vekene har utviklinga eksplodert, og av og til stopper eg og tenker på kor babyen min blei av. Den runde litle kroppen som låg heilt i ro på stellebordet og kikka med store auger på mamma som vaska og stelte, som var fornøyd berre han fekk gripa etter tærno sine. Den vesle munnen som berre hadde smakt morsmelk, og brødbetar med leverpostei var berre ein fjern tanke. Den litle guten som alltid låg fint i ro på krabbeteppet og sutta fornøyd på ein sjiraff. Misforstå meg ikkje, Vincent er babyen min lenge endo, men når eg ser på han er det av og til vanskelig å forstå kor månadane blei av.

Tenk at Knerten vår har blitt ein travel liten krabat som både setter seg opp sjølv og drar seg opp og står inntil stødige ting! Tenk at gullet vårt har lært seg "takketakk" og "værsågo", og han kan tulla, tøysa og skrattle når noko er morsomt. Tenk at i stjålne øyeblikk trykker han seg inntil oss før han krabber vidare for å kjenna litt på Pusi sin hale eller dunka på vinduet. Og kor mykje eit mammahjerta smelter når han strekker seg mot oss og vil opp! Eg har sikkert sagt da før, men eg seier da igjen: å vera mamma blir berre kjekkare for kvar dag! <3

Eg har nett rydda eit krigsherja kjøkken kor istykkerrevne reklamebetar låg side om side med små grautklattar med fingerspor i. Syndaren sjølv ligg på lading for natta, stuptrøytt etter at me har kasta alle leikene ut av leikekipo ørten gongar for moroskuld, rulla rundt i heila stovo, og lest Tøffe Lille Toget tre gonger på rad.

Eg kan ikkje få sagt da ofta nok, men å vera mamma blir berre bedre og bedre for kvar dag. Kven smelter vel ikkje når ein finn ein liten Knert fullt opptatt med å dra posar ut av nederste skuff som han endelig klarte å få på gløtt? Eller når han ruller seg full fart mot Pusi som spiser maten sin? Og setter seg fast under kjøkkenbordet etter å ha gått i labyrint mellom seksten stolbein? Eller når han vifter ivrig med lubne små armar og setter opp verdas nydeligaste smil berre fordi han ser deg?

Dagens første leikeøkt er over, og innimellom tenker eg at det er lika greit ingen ser meg når eg vasser i leiker til leggane og drar ei strømpebuksa over hovudet i desperat forsøk på å få fram litt latter. Eller når fruktmosen fyker vegg-i-mellom fordi Vincent prøver å klappa Pusi samtidig som eg prøver å dytta ei skjei forsiktig inn i munnen.

Velvel, idag har me ikkje så masse på tapetet. Vincent og eg skal ein svipptur nedom oldebestane før me skal heim å kokkelera med pannene så middagen står klar på bordet til pappan kommer frå jobb. Om eg må få sei det sjølv så har me bedra oss tjue hakk når det gjeld middag, me diskar stadig opp med nachos, fiskegrateng, pitabrød, og potetemiddag. Not bad, not bad!

Med sommarfuglsverm i magen, betraktelig redusert men akk så lykkelig og eit snitt rikare møtte eg sønnen min for første gong. Knerten min. Vincent min. Tenk, det er eit heilt halvt år sidan eg kikka inn i små, små auger for aller fyrste gong og strauk over nyfødt babyhud. Tida går så fort, fra ein bitteliten Knert som meir enn gjerne la seg til å sova på brystet til mamma i tide og utide er han no er han ein aktiv liten krabat som ruller rundt på golvet, spiser graut og sjarmerer alle i senk. Tenk, eit heilt halvt år sidan eg blei mamma!

Årets fyrste grillmat er inntatt, Christian er å bærer plank, og Vincent er langt inni draumeland. Tenkte eg skulle posta ein liten film av når han spiser graut - grautspisinga går nemlig strålande, og havregraut med banan og aprikos er saker, spiser ei stor skål kvar kveld. Litt graut havner i hår, nase, kinn, lår, føtter, hender..., men det er vel klart når ein helst skal vera med å eta sjølv og engasjerer med heile kroppen. På videoen er han begynt å bli ganske så mett, og så dukka jo mamma opp med kamera, men høyr dei lydane! Nam-nam-nam!

Bestemor peiker alltid på meg og fortel meg at eg er bleik, så i helga har eg i likhet med store delar av Norge benytta anledningen til å gå frå lakenkvit til eit hint av brun. Det har vore ei heilt fantastisk langhelg, eg oppsummerer i bilder:

Eitt stykk sliten mamma idag. I ei veka har eg hatt ein liten ein som har bestemt at det er morgon midt på natta, og når han først er våken held han det gjerne gåande i 1 1/2 time. Då pludrer han fornøyd, dreg i føtna sine og vrir seg over på sida og klappar meg i ansiktet. Ingenting er koseligare, virkelig, men 03-04 om natta... Derfor kraup me idag til korset og gav vår aller fyrste skjei med graut. Eg som har vore fast bestemt på å kun amme til han er 6 mnd - som anbefalt. Vel, han har rett og slett begynt å kreve meir, og graut mettar lengre i ein liten mage enn morsmelk, ergo bør nattesøvnen og dei gode rutinane våre komme snart tilbake.

Artig var det iallfall, han skar eindel grimasar og lagte "mamma, ka e' da du putta i monen min?!"-uttrykk. Er vel ganske usikker på om havregraut m/ris og kveite faktisk er noko godt, men fekk ned ca ei skjei tilsammen.

Leiligheten er støvsugd, litt snop er innen rekkevidde, Christian er på jobb, Pusi på eventyr og Vincent søv søtt midt i dobbeltsenga. Heldigvis er eg ein sånn person som stortrivs i mitt eige selskap. For øyeblikket redigerer eg bilete av Vincent som skal framkallast. Det blir skummelt mange, ettersom me ikkje har framkalt før, og det er svært mange album som skal fyllast med små spor. Begge bestemødrene må få bilder i sine skrytealbum, oldemor på Voss skal få bilder i brev og sjølv har eg tenkt å lage babyalbum til han med masse bilete og søte små tekstar og ting, pluss at eg skal ha i diverse andre bøker av typen "Boka om meg" og peikebøker. Er så rart å sjå korleis han har utvikla seg, frå bitteliten nyfødtbaby til snart 5 mnd gammal baby! Stoltheten vår!

I dag er det nøyaktig fire månadar sidan du kom til verda. Fire månadar sidan eg låg med deg i armane for aller fyrste gong, og fire heile månadar sidan to blei tre. I dag er det nøyaktig fire månadar sidan livet fekk ei heilt ny meining.

Då var dåpen overstått. Me hadde ein perfekt dag, og vérgudane klarte til og med å halde på regnet til morgonen etter. Vincent strålte i dåpskjolen som oldemor Jorunn har sydd og som både eg og Amalie er døypt i. Hovudpersonen var glad og fornøyd heile dagen, og nesten den einaste av seks babyar som ikkje grein det spor i kyrkja. Elles overraska småtantene med nydeleg sjølvdikta song til Knerten, oldebesten holdt tale og tante Monica tok intet mindre enn 445 bilete dagen gjennom. Det seier i grunn sitt at Vincent tok kveld klokka 9, han som alltid pleier å vera våken til 12-01. Så, i staden for å prøva og beskriva den perfekte dagen med ord, viser eg heller nokre bilete.

Eg hadde store planar om å fortelle om den gongen Knerten og eg var innestengt på det vinduslause badet i andre etasje, og kunne ikkje låse oss ut fordi der var tre meksikanarar som hadde okkupert huset og leita desperat etter oss. Meksikanarane var der fordi Pusi hadde høyrd dei som turgåarar i vegen, og sprang ned og opna døra for dei. Knerten og eg visste meksikanarane var ute etter oss fordi det hadde nådd avisene at dei okkuperte huset og at me var fanga. Så klart aviser når isolerte bad. Faktisk hadde eg tenkt å skrive i forteljarform og dele redselen, og alt hang fullstendig på greip heilt til eg fortalte det høgt til Christian. Kvifor må ein seie mareritt høgt før ein forstår at det er like samanhengande og sannsynlig som kamelar på Nordpolen?

Sånn elles kan eg fortelje at Knerten ligg sovande, heilt utslitt, i tralla si. Både 6-vekerskontroll og besøk hos kiropraktoren på eit par timar tar på ein liten skrott. Han har lagt på seg heile 2,5 kg - frå 3032 til 5520, og vokse 4 cm i Knertstørrelse og måler no 55 cm. Hos kiropraktoren var da ikkje særlig moro, allerede trøytt etter legesjekken. Han begynner nemlig å få kolikk og skriker ofte ein heile drøss på ettermiddagane og kveldane, og da skjærer i eit mammahjerta å ikkje få roa han. Kiropraktoren fant iallfall ein veldig stiv nakke og noko i bekkenet, og meinte at luftproblemene absolutt kunne skuldast at han låg i seteleie i mange veker. Blir iallfall veldig spennande å sjå om det hjelp i dag - skal tilbake på torsdag. Då skal me óg til forsinka ultralyd av hoftene, på grunn av hoftene.

Sidan sist har eg feira min aller fyrste morsdag med kvite tulipanar i vase og marsipankake på bordet. Eg har hatt to aleinenetter med min sønn, og det finst ikkje noko koseligare enn å sove tett inntil kvarandre. Dog, det er ikkje så lett å sove skikkelig når ein har ein liten, sovande kropp som lagar koselydar inntil seg. Ikkje fordi eg er redd eg skal rulle over han, det gjer eg ikkje, men fordi eg er redd for å komme borti han. Eller noko, vanskelig å forklare. Vincent har smilt for fyrste gong sidan sit, og eg held på å sprekke av stolthet når han ligg på stellebordet, kikker på mamman sin med store, runde augo for så å lyse opp i eit stort smil. Eg har felt eit par tårer av rein stolthet og glede, ja. Han har rett og slett utvikla seg utruleg mykje i løpet av ei lita helg, han har blitt ein heil liten person med personlighet, som med store augo følger interessert med, som gjenkjenner stemmene til mamma og pappa, og som smått begynner å få ein slags døgnrytme.
På fredag, nøyaktig 6 veker gammal, skal me på hans fyrste lange reise. Til bitande kuldegrader, glitrande snø og forventningsfull slekt - til Voss.

 

Dei siste dagane har eg vore supermamma. Supermamma med ansvar for leilighet, eit stykk sjalu-pus og viktigast av alt; gullet vårt - heilt i frå halv 8 om kvelden til halv 8 om morgonen. Pluss dagen derpå, når pappa Christian må sove. Er det ein ting eg har funne ut, så er det at aleinemødre skal ha all respekt. Og sidan eg har ein liten klump som enno ikkje har laga seg døgnrytme, har eg forbanna Christians 12-timars nattskiftordning i seine nattetimar i det klokka nærmar seg 04:30 og eg har ein lys våken, superfornøyd liten tass som ikkje har planar om å sove på lenge enno, og eg har forbanna ordninga i det klokka bikkar 03 og eg har ein hylande liten krabat med mageknip. Det er ikkje alltid lett å vere heilt aleine.

Uansett, no er det ikkje meir nattjobbing før laurdag kveld, og i dag har eg lagt store planar om å kose meg gløgg i hjel. Eg skal nettshoppe på H&M, på ærendstur på Vikjo, eg skal rote fram gamle dongeribukser som har holdt hus inst inne i klesskapet mitt sidan i sommar, og i kveld skal eg jammen meg sjå den nye gullrekka på TV2 (me snakkar Frustrerte Fruer og Private Practice) samtidig som eg held verdas mest fornøyde vesle Knerten i armane. Can't wait!

 

Lørdagen i dag har vore just som lørdagar skal vera. Eg har åte meg trillrund på rømmegraut og berre slappa av i lag med min sønn. Me har kost oss i timevis på golvet liggjande strekk ut på saueskinnet, me har lørdagskveldsbada og tilbragt kvelden på besøk hos mine foreldre og søstre. Tidligare hadde eg skreve at eg hadde vore på besøk hos familien min, men det går meir og meir opp for meg at eg faktisk har stifta min eigen vesle familie. Ein liten familie på tre, mamma, pappa, sønn. Kor rart er ikkje det å tenkje på? Snart 21, mamma og med eigen familie. Best.

Uansett, no sit eg har med amme-teen min og ventar på at Christian skal koma heim frå jobb. I voggo har eg ein liten, sovande Knert - som forresten ikkje er så "liten" lengre. Snart har han vokse ut av str 50 i klede, og i går var han allereie heile fire veker gammal. Tenk, på måndag rulla han faktisk frå magen til ryggen! Det er rart å kikka på nyfødtbilete frå dei aller fyrste dagane, og så kikke oppi vogga - han forandrar seg frå veke til veke, blir herligare og herligare. Tida har tatt på joggesko og spring alt for fort frå oss.

Nydeligheten vår har forresten endelig fått namn. Me landa på ein kombinasjon av pappaønske og mammaønske: Vincent Olander. Vincent har pappa Christian alltid "hatt", mens Olander er oppkalling etter oldefar Ola. Eit namn som få andre har, som er spesielt men likevel nydelig.

 

Eg har lagt på meg førti år. Eventuelt har morsinstinktet mitt slått inn for fullt. Eg ser potensielle farar overalt. Eg ser alvoret av vindustrekken eldre folk er så redd for. Eg ser viktigheten av nok klede. Eg ser korleis uventa risting/skumpling kan få ting frå hyller og diskar til å dette i golvet. Eg ser muligheten for luftsnubling. Eg kan sjå at det er fullstendig mulig at varme gryter kan få bein, bukke djupt og samtidig lette på lokket. Eg ser til og med faren for at eit nyfødt barn kan rulle i oppoverbakke eller over hinder. Kall meg gjerne hysterisk. I dag når eg sette mine bein på legekontoret holdt eg iallfall pusten og forbanna at eg ikkje var smart nok til å sette ein gullfiskbolle opp ned på hovudet før eg entra lokalet, så eg fekk mi eiga vesle Silje-boble. Tenk alle bakteriane!

Uansett, no sit eg her tunge augelokk, ein uvant mjuk mage, størrelse:luftballongpupper, ein kjærast som jobber 12-timars nattskift, og eit lite bustehovud som pludrar fornøyd i søvne. Å, for ein klisjé, men livet kunne ikkje vore betre.

 

På den andre dagen i det nye året, nøyaktig klokka 08:35, kom keisaren vår til verda. Prinsen vog 3032 gram og var heile 51 cm lang. Han vart fødd på Haugesund sjukehus, men allereie dagen etter vart me flytta til familierom  på føden på Stord.
No har me vore heima sidan tysdag. Merkar allereie at dagane fyk, og me nyt kvart einaste sekund med goingen vår - som søv i 3-timars intervall, vaknar for mat og ny bleie, pludrar fornøyd ei stund og sovnar igjen.

Me er verdas lukkelegaste!